اغلب گفته می شود که کودکان دو ساله از نظر رفتاری” وحشتناک اند”،زیرا آن ها در این سن خیلی بداخلاقی می کنند. ولی آنچه مسلم است اینکه این مشکل از روز تولد دو سالگی شروع نمی شود و در آغاز سه سالگی از میان نمی رود. در میان کودکان یک ساله هم می توان کج خلقی هایی را دید. همچنین بسیاری از افراد چهل یا پنجاه ساله هم وجود دارند که لجبازی دارند.

بیشتر والدین باید تعدادی از این بداخلاقی ها را تحمل کنند. به ویژه بین ۲ تا ۳ سالگی که کودک می خواهد استقلالش را تثبیت کند و همه کارها را آنطور که خودش می خواهد،انجام دهد نه آنطور که شما به او می گویید.

لجبازی کودک هر علتی که داشته باشد،نباید باعث شود شما دایما واهمه داشته باشید که در صورت عمل نکردن به یکی از تقاضاهای کودک با صحنه ای چون کوبیدن خودش به زمین و جیغ و فریاد او روبرو می شوید. شما می توانید این گونه رفتارها را با برخورد و واکنش درست در هنگام بروز و بعد از آن تغییر دهید.

اغلب اوقات لجبازی های کودکان هدف دار هستند و اگر کودک بداند که با کج خلقی به آن هدف نمی رسد،احتمال کمی دارد که به این کار مبادرت کند. البته گاهی اوقات کودکان فقط به این دلیل لجبازی می کنند که بیش از حد خسته و یا به شدت از نظر روحی برانگیخته شده اند ولی نمی توانند احساساتشان را به درستی بروز دهند. گاهی هم کودک وقتی نمی تواند کاری را که بسیار دوست دارد،به درستی انجام دهد،ناراحتی و ناامیدی خود را با عصبانیت و لجبازی نشان می دهد. به هر حال ،علت بروز این گونه لجبازی ها هر چه باشد این گونه رفتارها اصلا پذیرفتنی نیست . کودک باید دریابد که چنین رفتارهایی درست و شایسته نیستند و با به کارگیری آن ها راه به جایی نمی برد.

به بداخلاقی های کودک بی اعتنایی کنید :

این روش سریع ترین راه خلاصی از کج خلقی های کودکتان است.زیرا هدف اصلی بیشتر این رفتارها جلب توجه بزرگترهاست و نه چیز دیگر. شما نمی توانید برای کودکی که در حال دادو فریاد است ،دلیل و منطق بیاورید،بنابراین تلاش هم نکنید.

از محل دور شوید.وقتی می بینید کودک در حال جیغ و فریاد است،به کار خود بپردازید.اگر با کسی صحبت می کنید،به صحبت خود ادامه دهید. اگر خطری متوجه کودک نیست می توانید از اتاق بیرون بروید و البته باید وضعیت را زیر نظر داشته باشید. وقتی از اتاق بیرون می روید،ممکن است او به دنبال شما بیاید چون به شنونده نیاز دارد! اگر این اتفاق افتاد بدانید که کارتان را خوب انجام داده اید و در مسیر درستی قرار گرفته اید.آواز بخوانید،رادیو یا تلویزیون را روشن کنید،بنشینید و مشغول مطالعه شوید و یا شروع به پختن شام کنید.مراقب باشید که اصلا به کودک نگاه نکنید،چون حتی یک نیم نگاه هم می تواند قطع شدن سرو صدا را به تعویق بیندازد.

کودک را به محل دیگری ببرید :

اگر جیغ و داد کودک آنقدر ادامه یافت که احساس کردید دیگر هیچ راهی جز تسلیم شدن به خواسته های او ندارید، راه دیگری را بیازمایید. اگر می خواهد باز هم داد و فریاد کند اشکالی ندارد ولی شما دیگر تحمل شنیدن آن را ندارید. اگر کودکتان دو سه ساله است او را در اتاق دیگری بر روی یک صندلی بنشانید و خودتان بیرون بیایید و به جایی بروید که او شما را نبیند ولی شما بتوانید او را زیر نظر داشته باشید. یک کودک بزرگتر را می توانید به تنهایی به اتاقش بفرستید. به او بگوییدباید برای x دقیقه(x مساوی با سن کودک است) در اتاقش یا روی صندلی بماند و تا زمان مشخص ،نمی تواند محلی را که شما تعیین کرده اید را ترک کند.

برای تقویت رفتار درست در کودکتان از تحسین و یک روش پاداش دهی استفاده کنید :

وقتی کودک بداخلاقی نمی کند و جیغ نمی کشد به او توجه بیشتری کنید.اگر می پندارید لجبازی کودک برای جلب توجه شما بوده است،وقتی لجبازی نمی کند به او توجه نشان دهید. شما همچنین می توانید در یک تقویم تعداد روزهایی را که کودک خوش اخلاق بوده،مشخص کنید تا هم شما و هم کودک یادتان بماند که خوشرفتاری چقدر مهم است. به کودک برای رفتار خوب و همکاری اش پاداش دهید.

اجازه ندهید کودک ، از لجبازی و گریه به عنوان وسیله ای برای شانه خالی کردن از بار مسولیت استفاده کند :

جالب است بدانید که کودکان چقدر زود می آموزند که جیغ کشیدن و بداخلاقی آنقدر پدر و مادر را آشفته می کند که یادشان می رود چه کاری به او محول کرده بودند!

اجازه ندهید لجبازی های کودک،پاسخ های “بله” یا “خیر” شما را تغییر دهد :

به کودک بفهمانید که وقتی حرفی می زنید،تصمیمتان همان است که گفتید و آن را تغییر نخواهید داد.

وقتی تمام راه ها با شکست روبرو شوند :

در این صورت امکان دارد عوامل زمینه ای دیگر باعث شده باشند که کودک نتواند احساساتش را به خوبی کنترل کند، حتما با یک متخصص مشورت نمایید.